Blog #1 Beginnen bij het begin

Mijn naam is Janine. Ik ben 27 jaar en opgegroeid in De Heurne, een klein dorpje in de Achterhoek. Op mijn 18e startte ik met de studie klinische psychologie aan de Universiteit Utrecht. Al tijdens het eerste jaar van mijn bachelor ontdekte ik dat de medische kant van de psychologie me enorm aantrok. Tijdens mijn masterstages merkte ik vervolgens dat ik zowel wetenschappelijk onderzoek als het werken als psycholoog erg leuk vond. Na het behalen van mijn diploma wilde ik dan ook liever geen keuze maken, maar het gewoon allebei tegelijk doen. Dit zorgde planning-technisch nogal voor wat uitdagingen, dus gelukkig was ik goed in het maken van 5-jarenplannen.

In 2020 ging ik werken bij het HDI (instituut voor psychologische behandeling aan mensen met kanker en hun naasten) en tegelijkertijd startte ik aan de Universiteit Leiden met een promotieonderzoek naar helpende en schadelijke communicatie in de gezondheidszorg. Gedurende de eerste jaren van mijn 5-jarenplan waren er regelmatig hobbels op de weg, maar het einde van mijn proefschrift kwam langzaam in zicht en de start van de GZ-opleiding (post-masteropleiding voor psychologen) kwam dichterbij. 2024 zou een jaar worden vol mijlpalen waar ik lang naar uit had gekeken en hard voor had gewerkt. Maar vanaf april 2024 liep alles ineens anders dan gepland.

Even terug naar het begin.

Het is eind januari 2024 wanneer ik, na intensieve laatste loodjes, mijn proefschrift indien bij de wetenschapscommissie. Het lijkt alsof de laatste maanden als een waas aan mij voorbij zijn gegaan. Verstand op nul en knallen. Lezen, typen, nadenken, weer typen, herformuleren, schrappen, nalezen en laten checken. Dit riedeltje, dat zich steeds opnieuw herhaalt, vat misschien wel kort samen wat het inhoudt om een proefschrift te schrijven. De onderzoeken zelf natuurlijk nog daargelaten. Ze zeggen het, “de laatste loodjes wegen het zwaarst”, en dat is precies wat ik voel. Ik ben moe, dankbaar en opgelucht dat het klaar is. Het is tijd voor vakantie.

In februari vertrek ik met mijn vriend naar Mexico voor een geweldige rondreis. Vóór deze vakantie had ik al weken last van mijn luchtwegen, maar de zon in februari lijkt me goed te doen. Wat genieten we intens van dit prachtige land, de indrukwekkende Maya-geschiedenis, het heerlijke eten en de leuke groep mensen die we ontmoeten.

Maar, zelfs na een fijne vakantie, gaat de vermoeidheid die ik voel niet weg en komt die irritante luchtweginfectie weer terug.

In maart start ik met de GZ-opleiding in Utrecht. Ik kom in een superleuke groep terecht. We hebben altijd les op vrijdag, dus de wekelijkse vrijmibo wordt al snel geïntroduceerd. De combinatie van werk en opleiding is best pittig, maar het is bovenal mega interessant, dus ik ben erg gemotiveerd.

Het wordt april en het komt steeds vaker voor dat mijn energie op werkdagen rond 14:00 uur al helemaal op is. Ik krijg dan pijn in mijn armen en benen en het gevoel alsof ik koorts heb. Wanneer ik 's avonds thuiskom voel ik me uitgeblust, wil ik het liefst niet meer praten en zo snel mogelijk naar bed.

Vanwege mijn werk ben ik al sneller wat hypochonder. Door mijn gesprekken met patiënten weet ik van veel soorten kanker hoe het begon... en mijn klachten lijken op het verhaal van één van mijn patiënten.

Donderdag 25 april ga ik dan toch even naar de huisarts. Ik krijg wat vragen. Zijn conclusie: geen reden tot paniek, maar vanwege mijn angsten (onder het motto: alle zorgverleners worden wat hypochonder) besluiten we om bloed te laten prikken. Om me gerust te stellen. Ik kan de volgende ochtend al terecht.

Voor de GZ-opleiding hebben we deze vrijdag een online les via Zoom. Ik kan dus perfect even voor 9 uur langs de huisarts om bloed te laten prikken.

Eenmaal weer thuis ga ik achter mijn laptop zitten en start de online les. Tussendoor blijf ik mijn digitale medische dossier verversen om te kijken of de bloeduitslagen al binnen zijn. Rond half 11 druppelen de uitslagen binnen. Ik lees een Hb van 4.2. Dit zegt me niet zoveel, dus vraag ik Google om hulp en lees 'ernstige bloedarmoede'. Binnen een half uur hang ik aan de telefoon met de huisarts. Door dit lage Hb begrijpt de huisarts goed waarom ik me zo moe voel. Ikzelf ben vooral geschrokken, omdat ik inmiddels in mijn helpende gedachten was gaan geloven dat het allemaal door de drukte op mijn werk kwam. Maar er blijkt dus echt iets aan de hand te zijn.

De huisarts vertelt dat hij me gaat verwijzen naar een internist. Ik moet een aantal weken wachten op deze afspraak omdat het geen spoed heeft. Ik vraag aan de huisarts hoe ik dat moet doen, wachten terwijl ik zo ongerust ben. Vanuit mijn werk weet ik te veel over de rampscenario’s. De ‘wat als’ gedachten nemen toe. Ik heb zoveel vragen. Voor ik het weet, heb ik mijn gehele bloeduitslag uitgepluisd op Google. Ik doe precies dát wat ik al mijn patiënten altijd afraad. Ik hoor het mezelf zeggen: “je bent geen medisch specialist, je mist context, en je kunt die data niet zelf interpreteren.” Hypocriet.

De kracht van 'cognities en verwachtingen', waar ik in mijn proefschrift over schrijf, wordt me al snel heel duidelijk. Een paar dagen nadat ik me bewust ben van mijn lage Hb, voel ik me nog 10 keer vermoeider. Ook de angsten helpen niet mee.

Het werden 12 dagen wachten, 12 nachten proberen in slaap te komen, en dat terwijl ik zo bang was. Ik voelde me ‘losgelaten’ in een enge wereld met continue dreiging en onzekerheid. Regelmatig liep de spanning zo hoog op dat ik er benauwd van werd. Op een zaterdagmiddag leidde dat tot een bezoekje aan de SEH waarna ik weer even het gevoel kreeg dat er voor me werd gezorgd. Ze konden me weer geruststellen. Ik telde de dagen verder af tot de afspraak met de internist.