We lopen door het ziekenhuis richting de uitgang. Ik probeer mijn tranen weg te drukken, maar zodra ik de buitenlucht op mijn gezicht voel, kan ik ze niet meer tegenhouden. Vijf meter naast de draaideur van het ziekenhuis staat een betonnen bankje. Ik plof erop en duik ineen, mijn hoofd op mijn knieën. Ik wil wegkruipen, even onzichtbaar zijn. Kon ik maar even verdwijnen uit deze gekke film, heel even ademhalen.
We lopen vanaf de parkeerplaats richting de ingang van het ziekenhuis. We melden ons aan en nemen plaats in de wachtkamer. In de verte zie ik de internist al aan komen lopen, mijn hartslag schiet omhoog, ik zet me schrap. Net voordat ze bij de wachtkamer is schiet ze een kamertje in. Ik haal weer adem. Na vijf minuten verschijnt ze weer in de deuropening. Ze kijkt ons aan en wenkt dat we mee mogen komen.
De avond voordat we de internist weer spreken, vliegt de rare werkelijkheid waarin ik terecht ben gekomen me erg aan. Ik lig al in bed als het tot me begint door te dringen dat de situatie waarover ik al jaren schrijf in mijn artikelen, en waarover ik al jaren praat in mijn therapieën, ineens mijn eigen werkelijkheid is geworden. Ik google mijn meest recent gepubliceerde artikel en begin te lezen:
Nadat de verpleegkundige 20 buisjes bloed heeft afgenomen, mag ik naar huis. Ik loop als een zombie met rood doorlopen ogen over de gang, langs het ‘oncologie-bordje’ naar de auto. Ik voel me leeg en vooral heel erg moe. In de auto kijk ik op mijn telefoon en zie ik de vele berichtjes van familie en vrienden met allemaal een vraag in de strekking van ‘hoe is het gegaan?’ Iedereen is zó lief en leeft zó mee. Ik app terug ‘dat ik het heb doorstaan’, dat leek me wel een goede samenvatting.
De volgende dag stond de beenmergpunctie op de planning. Samen met mijn vriend was ik al vóór 8.00 uur in het ziekenhuis. We melden ons aan bij de juiste balie en de secretaresse geeft aan dat we “plaats mogen nemen in de wachtkamer daar rechts”. Ik lees op het bordje ‘oncologie’. Shit is getting real.
Het weekend ging voorbij en maandag was de PET-CT scan. Ik dacht vooral gespannen te zijn voor de beenmergpunctie van dinsdag, maar toen ik deze maandagochtend nuchter het ziekenhuis inliep, werd ik steeds benauwder. We nemen plaats in de wachtkamer van de nucleaire geneeskunde. Mijn lieve vriendin, (die in het ziekenhuis werkt als oncologie verpleegkundige), komt ons vergezellen. Afleidend kletsen en knuffelen, daar is ze verdomd goed in. Leren verpleegkundigen dit tijdens hun opleiding? Ik denk dat dit een gevalletje talent in combinatie met goede vriendschap is.
Toen de internist donderdag belde om te vragen hoe het met me ging, stelde ze voor om vrijdag een bloedtransfusie in te plannen, zodat ik me snel wat beter zou gaan voelen. Ik vond het vooral een heel gek idee dat ik blijkbaar bloed van een donor nodig heb om me weer goed te voelen. Heel onwennig, maar ik hunker naar wat meer energie, dus ik ga akkoord.
In mijn proefschrift schrijf ik over de impact van verwachtingen in de gezondheidszorg. Iedere patiënt heeft verwachtingen, bijvoorbeeld van een arts, een medische ingreep of een behandeling. Verwachtingen kunnen op verschillende manieren ontstaan, zoals: •persoonlijke ervaringen uit het verleden • het zien of horen van ervaringen van anderen • informatie die gegeven wordt door zorgverleners • informatie vanuit andere bronnen, zoals het internet.
Mijn naam is Janine. Ik ben 27 jaar en opgegroeid in De Heurne, een klein dorpje in de Achterhoek. Op mijn 18e startte ik met de studie klinische psychologie aan de Universiteit Utrecht. Al tijdens het eerste jaar van mijn bachelor ontdekte ik dat de medische kant van de psychologie me enorm aantrok. Tijdens mijn masterstages merkte ik vervolgens dat ik zowel wetenschappelijk onderzoek als het werken als psycholoog erg leuk vond. Na het behalen van mijn diploma wilde ik dan ook liever geen keuze maken, maar het gewoon allebei tegelijk doen. Dit zorgde planning-technisch nogal voor wat uitdagingen, dus gelukkig was ik goed in het maken van 5-jarenplannen.
