Acht kerstkaarten die indruk maken – voor iedereen in je leven een passende kerstwens.
❤️ 10% van de opbrengst gaat naar het Sanquin Research Fund — om onderzoek naar bloedtransfusies te steunen, en om iets terug te kunnen doen.
Inclusief acht enveloppen
Alle (16!) Liefsvanjane-kaarten samengebracht in één box, zodat je altijd een gepast kaartje hebt voor ieder moment. Van een felicitatie tot extra steun — voor jezelf of om te geven.
Inclusief 16 enveloppen
❤️ 10% van de opbrengst gaat naar het Sanquin Research Fund — om onderzoek naar bloedtransfusies te steunen, en om iets terug te kunnen doen.
Achter de schermen bij de blogs: de kracht van schrijven. Sinds een aantal maanden ben ik aan het schrijven over wat er sinds vorig jaar mei allemaal is gebeurd. Inmiddels ben ik 14 blogs verder, maar de tijd die ik daarin beschrijf beslaat nog geen anderhalve maand. Blog 14 speelt zich pas vijf weken na het eerste moment dat ik ben gaan bloedprikken af. En er is nog zo veel te vertellen. Er is in een jaar zo veel gebeurd.
Als ik nu alleen een blog zou schrijven over hoe beenmergpunctie 3.0 me is vergaan, dan was dat een kort verhaal. Door het roesje heb ik er namelijk helemaal niets van meegekregen. Ik heb dus helaas (?) weinig van de tactieken en communicatie van hematoloog nummer 3 kunnen analyseren. Maar pure winst: geen pijn, geen tranen. En ik heb ook nog genoten van het ijsje naderhand.
Eenmaal thuis plof ik (in slow motion, want pijn aan m’n heup) met een kop thee op de bank. Ik kruip onder een zachte deken en probeer even tot rust te komen. Aan het einde van de middag belt het ziekenhuis met de mededeling dat de derde beenmergpunctie aanstaande vrijdag ingepland staat – over vier dagen dus.
“Jij kan dit.” Die woorden hoorde ik de laatste weken zó vaak. Van mijn internist bij de eerste punctie, van vriendinnen in appjes, kaartjes. Ik kreeg het zelfs opgestuurd op een tegeltje. Doordat iedereen het steeds weer herhaalde, klikte het op een gegeven moment vast in mijn hoofd. Het werd mijn mantra, mijn houvast voor de momenten waarop de angst toenam.
De eerste dagen na het krijgen van een vage kankerdiagnose zijn gek. Vooral die allereerste seconden nadat ik wakker word. Het zijn die één of twee korte seconden, voordat je gedachten van start gaan. Ik voel me licht. Zorgeloos bijna. Mijn lichaam is al wakker, maar mijn hoofd nog niet. Mijn gedachten moeten nog op gang komen, de werkelijkheid is nog even ver weg.
De internist snapte het niet, wij begrepen er nog minder van, en nu gaan onze ouders vragen wat de uitslag was van dit gesprek. Waar moeten we beginnen? Het ‘mielelodische syndroom’ en de bijbehorende afkorting hebben we door de internist laten opschrijven op een briefje. Slim bedacht, want in de auto waren we het alweer vergeten en googelde ik een totaal andere lettercombinatie ;).
Afgelopen jaar kreeg ik vele kaartjes, van zoveel lieve mensen. Ik was erg onder de indruk van de woorden die iedereen vond om ons te steunen. Iedere keer als ik weer even naar die kaartenlijn in de keuken keek, dan voelde ik me beter.
In mijn werk als psycholoog viel het me vaak op dat naasten het lastig vinden om iets te zeggen of schrijven wat troost biedt — en hoe waardevol het is als dat wél lukt. Toen ik zelf ineens een letterlijke waslijn aan kaarten ontving, merkte ik dat sommige teksten me extra kracht of hoop gaven. Maar wat in die kaarten raakte me?
Ik startte een mini-onderzoek. Ik pakte alle kaarten die ik had gekregen er weer bij en onderzocht welke woorden bij me binnenkwamen. Deze woorden verzamelde ik.
Vervolgens ging ik aan de slag met kleur. Want een mooie kaart blijft langer staan, en laat iemand langer herinneren aan de steunende woorden.
En toen was daar ineens: de eerste Liefsvanjane kaartenbox. Acht statementkaarten die indruk maken — die blijven hangen.
❤️ 10% van de opbrengst gaat naar het Sanquin Research Fund — om onderzoek naar bloedtransfusies te steunen, en om iets terug te kunnen doen.
Laten we samen meer kleur, kracht, hoop en troost verspreiden onder iedereen die dat nodig heeft.
Op 13 november 2024 verdedigde ik mijn proefschrift aan de Universiteit Leiden. Jarenlang deed ik samen met mijn collega's onderzoek naar hoe we arts-patiënt communicatie kunnen verbeteren. We analyseerden of empathie van oncologen invloed heeft op de hoeveelheid informatie vrouwen met borstkanker onthouden van een gesprek met hun arts. We onderzochten wat patiënten met ongeneeselijke kanker als schadelijke communicatie ervaarden, en we ontwikkelden een placebo/nocebo communicatie training voor zorgverleners.
Benieuwd naar onze bevindingen?
