Nadat de verpleegkundige 20 buisjes bloed heeft afgenomen, mag ik naar huis. Ik loop als een zombie met rood doorlopen ogen over de gang, langs het ‘oncologie-bordje’ naar de auto. Ik voel me leeg en vooral heel erg moe. In de auto kijk ik op mijn telefoon en zie ik de vele berichtjes van familie en vrienden met allemaal een vraag in de strekking van ‘hoe is het gegaan?’ Iedereen is zó lief en leeft zó mee. Ik app terug ‘dat ik het heb doorstaan’, dat leek me wel een goede samenvatting.
In de middag belt de internist met de uitslag van de PET-CT-scan van gisteren. "De uitslag van de scan is neutraal," zegt ze. Neutraal? denk ik. Ik had alleen de opties goed of slecht bedacht. Ze verklaart zich nader: "Op de scan is niets afwijkends te zien." "Dus het is goed?" vraag ik vervolgens. Ze vervolgt: "Ja, maar er is dus ook nog geen diagnose, vandaar neutraal." Aha, in medische termen neutraal dus, denk ik. Ik vind dit gewoon goed nieuws, want dat betekent dat ik geen solide tumor heb, gaan mijn gedachten verder. Iets met vakjargon?
De internist vervolgt dat we de uitslag van de beenmergpunctie echt moeten afwachten voor meer informatie. Dat duurt nog ruim een week. Weer wachten, met zoveel vragen in mijn hoofd. Waarvan ik er één stel: "Maar als de PET-scan goed is, in welke richting moet ik dan nu denken?" Ze is even stil en vraagt: "Wil je écht weten wat ik denk dat je hebt?" Nu ben ik even stil. Tijdens die stilte schieten mijn gedachten van links naar rechts, ik kijk mijn vriend aan die tegenover me zit, en zeg "ja" in de speaker van mijn telefoon.
Ze zegt wat ik niet wil horen: "Janine, ik denk dat je kanker hebt."
Kortsluiting in mijn hoofd. Alles valt stil. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Het voelt even allemaal zinloos. Ik voel me lucht. Tranen blijven komen.
Hoe vertel ik dit aan mijn ouders? Mijn hart is gebroken in stukjes.
Ik leef ruim een week met de gedachte dat ik ‘waarschijnlijk’ kanker heb. Hoe ik dat doe? Afleiding is het toverwoord. Ik verzamel lieve mensen om me heen die me in het hier en nu houden en de blik op de mogelijk enge toekomst nog even versperren.
Ik kom in slaap met de tv programma's Gooische vrouwen en 'Het echte leven in de dierentuin', dit is echt de shit (wie had dat gedacht). Flauwe humor en luchtigheid is zeer welkom.
Stap voor stap, dag voor dag, leven we toe naar het uitslaggesprek met de internist.
Reactie plaatsen
Reacties