De eerste dagen na het krijgen van een vage kankerdiagnose zijn gek. Vooral die allereerste seconden nadat ik wakker word. Het zijn die één of twee korte seconden, voordat je gedachten van start gaan. Ik voel me licht. Zorgeloos bijna. Mijn lichaam is al wakker, maar mijn hoofd nog niet. Mijn gedachten moeten nog op gang komen, de werkelijkheid is nog even ver weg.
Heel even lijkt alles normaal.
Heel even voel ik me onbezorgd.
Tot mijn ogen opengaan, mijn hoofd aanspringt en de realiteit keihard binnenkomt.
Shit. Het was wéér geen droom.
Terwijl we dagenlang wachten op een belletje van het ziekenhuis over wanneer de volgende beenmergpunctie wordt ingepland, proberen we vooral afleiding te vinden. Omdat er nog zo veel onzeker is heeft mezelf voorbereiden op ‘wat er gaat komen’ nog niet zo veel zin.
Afleiding zoeken dus. Maar met dikke vette bloedarmoede en nauwelijks energie is dat best een uitdaging.
Tijdens een koffie-vergadering aan de keukentafel – mijn vriend en ik tegenover elkaar, pratend over het agendapunt ‘hoe komen we de dagen door tot we meer duidelijkheid hebben’ – komt het creatieve brein van onze relatie met een idee: laten we een Nintendo Switch kopen.
Ik ben altijd al fan geweest van bordspellen, en in deze rare tijd helpt het me zó om even uit mijn hoofd te kunnen zijn. Heel even ligt de focus niet op wachten of zorgen maken, maar gewoon op het behalen van de treinroute van Lissabon naar Berlijn (lang leve Ticket to Ride).
Het financiële brein van onze relatie stemt in: de Nintendo Switch gaat er komen. Spelletjes kunnen doen vanaf de bank lijkt ons een goed plan – zelfs met weinig energie is dat vaak prima te doen. En hij kan ook nog mee naar het ziekenhuis, voor tijdens de bloedtransfusies. Perfect.
We zoeken naar zoveel mogelijk luchtigheid in de dagen. Druk maken over wie er wint met Mario Party - yes please.
Afleiding blijft het toverwoord. Vriendinnen komen voor me koken en brengen sushi. We drinken vele kopjes koffie met familie. We gaan naar de bioscoop terwijl het 30 graden is, brengen korte bezoekjes aan tuincentra en bouwmarkten. Iedere dag komt er bezoek of gaan we even kort de deur uit. Dit werkt goed.
Na een week worden we gebeld: over twee dagen staat de nieuwe beenmergpunctie op de planning. Dit keer bij een andere hematoloog.
De stress is back, ik wil niet.
Het is erg interessant om te ontdekken dat mijn overlevingsreactie blijkbaar de vluchtstand (flight) is. Alles in mij wil weg, ontsnappen, iets verzinnen waardoor het misschien toch niet hoeft. Maar dat kan niet. Dit móet.
Ik hoop maar dat deze hematoloog een andere tactiek heeft dan de vorige.
Beenmergpunctie 2.0. Bring it on!
Reactie plaatsen
Reacties