Voor als je even geen woorden hebt, maar wél iets wilt zeggen.
Acht statementkaarten die indruk maken. Die blijven hangen.
💌 Nu te bestellen voor €24,50 inclusief verzending
❤️ 10% van de opbrengst gaat naar het Sanquin Research Fund — om onderzoek naar bloedtransfusies te steunen, en om iets terug te kunnen doen.
Inclusief acht enveloppen
Afgelopen jaar kreeg ik vele kaartjes, van zoveel lieve mensen. Ik was erg onder de indruk van de woorden die iedereen vond om ons te steunen. Iedere keer als ik weer even naar die kaartenlijn in de keuken keek, dan voelde ik me beter.
In mijn werk als psycholoog viel het me vaak op dat naasten het lastig vinden om iets te zeggen of schrijven wat troost biedt — en hoe waardevol het is als dat wél lukt. Toen ik zelf ineens een letterlijke waslijn aan kaarten ontving, merkte ik dat sommige teksten me extra kracht of hoop gaven. Maar wat in die kaarten raakte me?
Ik startte een mini-onderzoek. Ik pakte alle kaarten die ik had gekregen er weer bij en onderzocht welke woorden bij me binnenkwamen. Deze woorden verzamelde ik.
Vervolgens ging ik aan de slag met kleur. Want een mooie kaart blijft langer staan, en laat iemand langer herinneren aan de steunende woorden.
En toen was daar ineens: de eerste Liefsvanjane kaartenbox. Acht statementkaarten die indruk maken — die blijven hangen.
❤️ 10% van de opbrengst gaat naar het Sanquin Research Fund — om onderzoek naar bloedtransfusies te steunen, en om iets terug te kunnen doen.
Laten we samen meer kleur, kracht, hoop en troost verspreiden onder iedereen die dat nodig heeft.
Ik vind dit vet eng, schrijven over alles wat er aan de hand is. En nog veel enger om het met iedereen te delen. Maar het lezen van ervaringsverhalen van anderen heeft me ook erg geholpen om zelf alle onzekerheden te verdragen. Daarnaast helpt het me heel erg om bezig te kunnen zijn met liefsvanjane. Alle creatieve stappen die voorafgingen aan het tot stand komen van mijn eigen website en logo gaven me positieve afleiding en plezier nu mijn carrière even stil ligt. In deze blog kan ik alles wat het inhoudt om patiënt te zijn van me afschrijven. Ik deel over wat ik meemaak en kan het niet laten om kritisch te zijn, een link te leggen richting mijn onderzoek, en het soms door de ogen van een psycholoog te bekijken. Ik leef inmiddels in een soort praktijkcasus van mijn eigen werk en die stageplek bij mezelf neem ik zeer serieus. En nu is het tijd om hierover te gaan delen. Boeie, ik doe het gewoon.
We lopen door het ziekenhuis richting de uitgang. Ik probeer mijn tranen weg te drukken, maar zodra ik de buitenlucht op mijn gezicht voel, kan ik ze niet meer tegenhouden. Vijf meter naast de draaideur van het ziekenhuis staat een betonnen bankje. Ik plof erop en duik ineen, mijn hoofd op mijn knieën. Ik wil wegkruipen, even onzichtbaar zijn. Kon ik maar even verdwijnen uit deze gekke film, heel even ademhalen.
We lopen vanaf de parkeerplaats richting de ingang van het ziekenhuis. We melden ons aan en nemen plaats in de wachtkamer. In de verte zie ik de internist al aan komen lopen, mijn hartslag schiet omhoog, ik zet me schrap. Net voordat ze bij de wachtkamer is schiet ze een kamertje in. Ik haal weer adem. Na vijf minuten verschijnt ze weer in de deuropening. Ze kijkt ons aan en wenkt dat we mee mogen komen.
De avond voordat we de internist weer spreken, vliegt de rare werkelijkheid waarin ik terecht ben gekomen me erg aan. Ik lig al in bed als het tot me begint door te dringen dat de situatie waarover ik al jaren schrijf in mijn artikelen, en waarover ik al jaren praat in mijn therapieën, ineens mijn eigen werkelijkheid is geworden. Ik google mijn meest recent gepubliceerde artikel en begin te lezen:
Nadat de verpleegkundige 20 buisjes bloed heeft afgenomen, mag ik naar huis. Ik loop als een zombie met rood doorlopen ogen over de gang, langs het ‘oncologie-bordje’ naar de auto. Ik voel me leeg en vooral heel erg moe. In de auto kijk ik op mijn telefoon en zie ik de vele berichtjes van familie en vrienden met allemaal een vraag in de strekking van ‘hoe is het gegaan?’ Iedereen is zó lief en leeft zó mee. Ik app terug ‘dat ik het heb doorstaan’, dat leek me wel een goede samenvatting.
De volgende dag stond de beenmergpunctie op de planning. Samen met mijn vriend was ik al vóór 8.00 uur in het ziekenhuis. We melden ons aan bij de juiste balie en de secretaresse geeft aan dat we “plaats mogen nemen in de wachtkamer daar rechts”. Ik lees op het bordje ‘oncologie’. Shit is getting real.
Het weekend ging voorbij en maandag was de PET-CT scan. Ik dacht vooral gespannen te zijn voor de beenmergpunctie van dinsdag, maar toen ik deze maandagochtend nuchter het ziekenhuis inliep, werd ik steeds benauwder. We nemen plaats in de wachtkamer van de nucleaire geneeskunde. Mijn lieve vriendin, (die in het ziekenhuis werkt als oncologie verpleegkundige), komt ons vergezellen. Afleidend kletsen en knuffelen, daar is ze verdomd goed in. Leren verpleegkundigen dit tijdens hun opleiding? Ik denk dat dit een gevalletje talent in combinatie met goede vriendschap is.
Op 13 november 2024 verdedigde ik mijn proefschrift aan de Universiteit Leiden. Jarenlang deed ik samen met mijn collega's onderzoek naar hoe we arts-patiënt communicatie kunnen verbeteren. We analyseerden of empathie van oncologen invloed heeft op de hoeveelheid informatie vrouwen met borstkanker onthouden van een gesprek met hun arts. We onderzochten wat patiënten met ongeneeselijke kanker als schadelijke communicatie ervaarden, en we ontwikkelden een placebo/nocebo communicatie training voor zorgverleners.
Benieuwd naar onze bevindingen?
