Acht statement kaarten voor als je even geen woorden hebt, maar wél iets wilt zeggen.
💌 Nu te bestellen voor €24,50 inclusief verzending
❤️ 10% van de opbrengst gaat naar het Sanquin Research Fund — om onderzoek naar bloedtransfusies te steunen, en om iets terug te kunnen doen.
Inclusief acht enveloppen
Afgelopen jaar kreeg ik vele kaartjes, van zoveel lieve mensen. Ik was erg onder de indruk van de woorden die iedereen vond om ons te steunen. Iedere keer als ik weer even naar die kaartenlijn in de keuken keek, dan voelde ik me beter.
In mijn werk als psycholoog viel het me vaak op dat naasten het lastig vinden om iets te zeggen of schrijven wat troost biedt — en hoe waardevol het is als dat wél lukt. Toen ik zelf ineens een letterlijke waslijn aan kaarten ontving, merkte ik dat sommige teksten me extra kracht of hoop gaven. Maar wat in die kaarten raakte me?
Ik startte een mini-onderzoek. Ik pakte alle kaarten die ik had gekregen er weer bij en onderzocht welke woorden bij me binnenkwamen. Deze woorden verzamelde ik.
Vervolgens ging ik aan de slag met kleur. Want een mooie kaart blijft langer staan, en laat iemand langer herinneren aan de steunende woorden.
En toen was daar ineens: de eerste Liefsvanjane kaartenbox. Acht statementkaarten die indruk maken — die blijven hangen.
❤️ 10% van de opbrengst gaat naar het Sanquin Research Fund — om onderzoek naar bloedtransfusies te steunen, en om iets terug te kunnen doen.
Laten we samen meer kleur, kracht, hoop en troost verspreiden onder iedereen die dat nodig heeft.
De eerste dagen na het krijgen van een vage kankerdiagnose zijn gek. Vooral die allereerste seconden nadat ik wakker word. Het zijn die één of twee korte seconden, voordat je gedachten van start gaan. Ik voel me licht. Zorgeloos bijna. Mijn lichaam is al wakker, maar mijn hoofd nog niet. Mijn gedachten moeten nog op gang komen, de werkelijkheid is nog even ver weg.
De internist snapte het niet, wij begrepen er nog minder van, en nu gaan onze ouders vragen wat de uitslag was van dit gesprek. Waar moeten we beginnen? Het ‘mielelodische syndroom’ en de bijbehorende afkorting hebben we door de internist laten opschrijven op een briefje. Slim bedacht, want in de auto waren we het alweer vergeten en googelde ik een totaal andere lettercombinatie ;).
We lopen door het ziekenhuis richting de uitgang. Ik probeer mijn tranen weg te drukken, maar zodra ik de buitenlucht op mijn gezicht voel, kan ik ze niet meer tegenhouden. Vijf meter naast de draaideur van het ziekenhuis staat een betonnen bankje. Ik plof erop en duik ineen, mijn hoofd op mijn knieën. Ik wil wegkruipen, even onzichtbaar zijn. Kon ik maar even verdwijnen uit deze gekke film, heel even ademhalen.
We lopen vanaf de parkeerplaats richting de ingang van het ziekenhuis. We melden ons aan en nemen plaats in de wachtkamer. In de verte zie ik de internist al aan komen lopen, mijn hartslag schiet omhoog, ik zet me schrap. Net voordat ze bij de wachtkamer is schiet ze een kamertje in. Ik haal weer adem. Na vijf minuten verschijnt ze weer in de deuropening. Ze kijkt ons aan en wenkt dat we mee mogen komen.
De avond voordat we de internist weer spreken, vliegt de rare werkelijkheid waarin ik terecht ben gekomen me erg aan. Ik lig al in bed als het tot me begint door te dringen dat de situatie waarover ik al jaren schrijf in mijn artikelen, en waarover ik al jaren praat in mijn therapieën, ineens mijn eigen werkelijkheid is geworden. Ik google mijn meest recent gepubliceerde artikel en begin te lezen:
Nadat de verpleegkundige 20 buisjes bloed heeft afgenomen, mag ik naar huis. Ik loop als een zombie met rood doorlopen ogen over de gang, langs het ‘oncologie-bordje’ naar de auto. Ik voel me leeg en vooral heel erg moe. In de auto kijk ik op mijn telefoon en zie ik de vele berichtjes van familie en vrienden met allemaal een vraag in de strekking van ‘hoe is het gegaan?’ Iedereen is zó lief en leeft zó mee. Ik app terug ‘dat ik het heb doorstaan’, dat leek me wel een goede samenvatting.
Op 13 november 2024 verdedigde ik mijn proefschrift aan de Universiteit Leiden. Jarenlang deed ik samen met mijn collega's onderzoek naar hoe we arts-patiënt communicatie kunnen verbeteren. We analyseerden of empathie van oncologen invloed heeft op de hoeveelheid informatie vrouwen met borstkanker onthouden van een gesprek met hun arts. We onderzochten wat patiënten met ongeneeselijke kanker als schadelijke communicatie ervaarden, en we ontwikkelden een placebo/nocebo communicatie training voor zorgverleners.
Benieuwd naar onze bevindingen?
